Barbórkowe Spotkania Teatralne

Ostatnia, XXXIII edycja odbyła się w 2006 r.

Najważniejsze jest stałe oczekiwanie na niespodzianki. Na to, że oto gdzieś w podziemiach, albo w pięknej Sali teatralnej powstanie teatr promieniujący własną energią, opowiadający o ludziach w sposób prawdziwy - Krzysztof Sielicki

Pierwsze spotkanie, 1974 r., sala gimnastyczna - Stanek w roli Hamleta, komplet widzów, obecność miejscowych władz, dużo młodzieży, jeszcze więcej wrażeń, dyskusji i emocji. Tak oto zaczęła się 33-letnia historia Barbórkowych Spotkań Teatralnych. Impulsem do podjęcia inicjatywy było zlokalizowanie w Pałacu Kultury Zagłębia Teatru Forum - laureata wielu znaczących przeglądów i festiwali.

W pierwszych konfrontacjach teatralnych wystąpił: Teatr Poeton Klubu Spółdzielczego w Katowicach, Teatr STG Politechniki Śląskiej w Gliwicach, Teatr AKT 69 Zakładów im. Róży Luksemburg w Warszawie, Teatr 77 SZSP w Łodzi, Scena Ujęć Naturalnych Klubu Aligator w Opolu oraz Teatr Forum działający w Pałacu Kultury Zagłębia. Dla zgromadzonej publiczności impreza miała charakter widowiskowy, zaś dla instruktorów społecznego ruchu kulturalnego - szkoleniowy. W części seminaryjnej wystąpił Witold Filler, redaktor naczelny miesięcznika Teatr oraz Józef Gruda, dyrektor Teatru Polskiego w Szczecinie, poruszający problematykę reżyserii i inscenizacji w teatrze amatorskim.

Barbórki stały się prestiżowym wydarzeniem skupiającym najlepsze amatorskie grupy teatralne, przyjeżdzające do Dąbrowy Górniczej z najodleglejszych zakątków Polski. Tutaj swoją drogę zaczynały teatry alternatywne takie jak Teatr im. Alberta Tisona i Teatr Stajnia Pegaza. Z biegiem czasu w imprezie uczestniczyły czołowe nieprofesjonalne teatry z zagranicy m.in.: Teatr Refleks Szinpad (1976), Teatr Medyków z Węgier (1980), Teatr Titovo z Jugosławii (1982).

Barbórkowe Spotkania Teatralne stanowiły istotne miejsce spotkań twórców gotowych do artystycznego ryzyka, próbujących tworzyć własny język, zdecydowanych mówić własnym głosem, walczyć o swoje racje, prezentujących oryginalny i bardzo szeroki wachlarz środków wyrazu stosowanych w teatrze amatorskim oraz bardzo zróżnicowaną tematykę spektakli. Różnorodność środków, technik oraz treści stanowiła o sile i wyjątkowości tych wydarzeń. Uczestniczyły w nich grupy teatralne mieszczące się w formule teatru poszukującego, których przedstawienia były próbą kreowania własnego kształtu teatralnego, zespołową wypowiedzią artystyczną, stanowiącą wyraz przeświadczenia, że sztuka jest sposobem uczestniczenia w życiu i formą kontaktu z innymi ludźmi. Prezentowane spektakle i zdarzenia lokowały na pograniczach teatru wykorzystując i tworząc jego związki z innymi dziedzinami sztuki oraz życia społecznego.

Od początku istnienia organizatorzy starali się stale pokazywać żywe zjawiska pojawiające się w rozmaitych środowiskach zainteresowanych twórczością teatralną, w rozmaitych ośrodkach i placówkach. Stale gościły tu zespoły szkolne, ale i grupy studenckie. Widzowie oglądali teatry dramatyczne i poszukiwania nowych sposobów teatralnych dokonujących się w grupach pantomimicznych, czy plastycznych. Spotykali się z kabaretem i nieustającą specjalnością ruchu nieprofesjonalnego - teatrem poezji - Krzysztof Sielicki

Niezwykle cenna była pełna pasji do teatru atmosfera. Uczestniczy przyjeżdżali by skonfrontować własny dorobek artystyczny z umiejętnościami kolegów, by szukać osobistego kontaktu ze sztuką. Ich zmagania pozbawione były niezdrowej rywalizacji. Najważniejsza była miłość do teatru.

Co roku na przełomie listopada i grudnia ściągały do Pałacu Kultury w Dąbrowie Górniczej teatry, dla których najistotniejsza była rozmowa o świecie, zwłaszcza świecie najbliższym - na wyciągnięcie ręki. O tym mówiły ich spektakle, tego tyczyły dyskusje i spory, które stały się rychło nieodłącznym elementem Spotkań. Mów prawdę, powiedz ją własnymi słowami - oto żądania, które można uznać za swoiste motto Barbórkowych Spotkań Teatralnych. "Mów prawdę" to zarazem: bądź o niej przekonany i umiej przekonać innych; "własnymi słowami"  to tyle samo co nakaz szukania indywidualnego języka teatralnego, kreowania osobnego kształtu scenicznego, gotowość do ryzyka w sprawach traktowania reguł sztuki - Lech Śliwonik

Barbórkowe Spotkania Teatralne były nie tylko prezentacjami, ale także seminariami i warsztatami metodycznymi dla instruktorów i działaczy teatralnych. Projekcje filmów i spotkania autorskie skłaniały do reflekcji i stwarzały możliwość obcowania z wybitnymi przedstawicielami krajowego życia teatralnego, krytykami i recenzentami. Powstałe Forum Dyskusyjne zapisało się na kartach historii jako miejsce emocjonujących rozmów do późnych godzin nocnych na temat wcześniej zaprezentowanych spektakli z 3 perspektyw: jurora, twórcy, widza.

Historia:

  • I BSP - 30 listopada-1 grudnia 1974 r.
  • II BSP - 13-14 grudnia 1975 r.
  • III BSP - 18-19 grudnia 1976 r.
  • IV BSP - 10-17 grudnia 1977 r.
  • V BSP - 9-10 grudnia 1978 r.
  • VI BSP - 7-9 grudnia 1979 r.
  • VII BSP - 5-7 grudnia 1980 r.
  • VIII BSP - 4-6 grudnia 1981 r.
  • IX BSP - 9-11 grudnia 1982 r.
  • X BSP - 8-10 grudnia 1983 r.
  • XI BSP - 6-9 grudnia 1984 r.
  • XII BSP - 5-8 grudnia 1985 r.
  • XIII BSP - 11-14 grudnia 1986 r.
  • XIV BSP - 10-13 grudnia 1987 r.
  • XV BSP - 8-11 grudnia 1988 r.
  • XVI BSP - 8-10 grudnia 1989 r.
  • XVII BSP - 6-8 grudnia 1990 r.
  • XVIII BSP - 5-8 grudnia 1991 r.
  • XIX BSP - 3-5 grudnia 1992 r.
  • XX BSP - 27-28 listopada 1993 r.
  • XXI BSP - 25-27 listopada 1994 r.
  • XXII BSP - 24-26 listopada 1995 r.
  • XXIII BSP - 28-30 listopada 1996 r.
  • XXIV BSP - 27-29 listopada 1997 r.
  • XXV BSP - 26-28 listopada 1998 r.
  • XXVI BSP - 25-27 listopada 1999 r.
  • XXVII BSP - 30 listopada-2 grudnia 2000 r.
  • XXVIII BSP - 29 listopada-1 grudnia 2001 r.
  • XXIX BSP - 28-30 listopada 2002 r.
  • XXX BSP - 27-29 listopada 2003 r.
  • XXXI BST - 26-27 listopada 2004 r.
  • XXXII BST - 2005 r.
  • XXXIII BST - grudzień 2006 r.
     

Barbórkowe Spotkania Teatralne mają swój piękny dorobek i bogatą tradycję. Doskonałe spektakle, wspaniali ludzie, niezwykłe teatry. Z okazji X jubileuszu, Wojciech Bronowski poproszony o podsumowanie powiedział: Bywałem kiedyś na kilku „Barbórkach”, w ostatnich trzech latach byłem jednym ze współorganizatorów. I to poczytuję sobie jako zaszczyt. Spędziłem wiele dni i nocy na imprezie prawdziwie teatralnej, pięknej, z sercem i pasją organizowanej, po prostu potrzebnej ludziom.

Do opracowania tekstu wykorzystano: Pałac Kultury Zagłębia Nasza Działalność /1958-1982/., Opracowanie: Włodzimierz Starościak, Dąbrowa Górnicza 1983 r., Broszura - 15 lat Barbórkowych Spotkań Teatralnych, X Barbórkowe Spotkania Teatralne – O spotkaniach piszą: Michał Staskiewicz, Wojciech Bronowski, Krzysztof Sielicki, Wojewódzki Ośrodek Kultury, Dąbrowa Górnicza, 1983 r., materiały archiwalne Pałacu Kultury Zagłębia.