23
czerwca br na terenie plaży zbiornika Pogoria III ok. godz. 19.00 odbędzie się impreza
plenerowa pod nazwą WIANKI. Impreza nawiązuje do tradycyjnych zwyczajów i
obrzędów nocy świętojańskiej jakie były obchodzone przez ludy słowiańskie na
długo przed chrystianizacją.

Charakter
imprezy ma przypomnieć starszym uczestnikom i zaznajomić młodych jak kreowała
się kultura, a w tym obrzędy regionalne protoplastów naszego regionu. Nie
obędzie się bez ludowych pieśni podczas koncertu Zespołu Pieśni i Tańca PKZ Gołowianie
oraz prezentacji obrządków nocy świętojańskiej.

W
szczególności zapraszamy wszystkie młode, narzeczeńskie pary! ponieważ wedle
przekazów to właśnie na nich spoczywał obowiązek puszczania i wyłapywania
wianków z wody.

 

Kilka
informacji ze źródeł ...

Noc
sobótkowa była również nocą łączenia się w pary. Niegdyś kojarzenie małżeństw
należało do głowy rodu oraz starszyzny rodu i wynajmowanych przezeń zawodowych
swatów. Ale dla dziewcząt, które nie były jeszcze nikomu narzeczone i pragnęły
uniknąć zwyczajowej formy dobierania partnerów, noc Kupały była wielką szansą
na zdobycie ukochanego. Młode niewiasty plotły wianki z kwiatów i magicznych
ziół, wpinały w nie płonące łuczywo i w zbiorowej ceremonii ze śpiewem i tańcem
powierzały wianki falom rzek i strumieni. Trochę poniżej czekali już chłopcy,
którzy - czy to w tajemnym porozumieniu z dziewczętami, czy też liczący po
prostu na łut szczęścia - próbowali wyłapywać wianki. Każdy, któremu się to
udało, wracał do świętującej gromady, by zidentyfikować właścicielkę wyłowionej
zdobyczy. W ten sposób dobrani młodzi mogli kojarzyć się w pary bez obrazy
obyczaju, nie narażając się na złośliwe komentarze czy drwiny. Owej nocy
przyzwalano im nawet na wspólne oddalenie się od zbiorowiska i samotny spacer
po lesie.

Przy
okazji rzeczonego spaceru młode dziewczęta i młodzi chłopcy poszukiwali na
mokradłach kwiatu paproci, wróżącego pomyślny los. O świcie powracali do wciąż
płonących ognisk, by przepasawszy się bylicą, trzymając się za dłonie,
przeskoczyć przez płomienie. Skok ów kończył obrządek przechodzenia przez wodę
i ogień, i w tym jednym dniu w roku swojego czasu stanowił podobnie rytuał
zawarcia małżeństwa.

linki źródłowe: