Kim jest Szwejk? Idiotą? Cwaniakiem? Nikim? Bohaterem?
Herosem ponad naszą miarę?  Po cóż się
nim dziś zajmować, kiedy i czasy nie te i mało kto pamięta o tym dziwnym
człowieczku stworzonym przez Haška i jego przygodach na froncie I wojny
światowej? A może ów dobry wojak Szwejk zdołał, czego nikt przed nim i nikt po
nim nie potrafił, swoim „byciem-niebyciem" ocalił mit  przedziwnej krainy zwanej Austro-Węgry, gdzie
w żydowskiej knajpie w samym centrum Wiednia jedzono czeskie knedliki, popijane
wybornym winem reńskim, a do tańca grano czardasza?

Obywatel  pre-Unii
Europejskiej...?

Jak nikt przed nim i
po nim, potrafił się dogadać z innymi obywatelami CK Monarchii,nie
rozumiejącymi po co komu ta wielka światowa wojna? Przecież dalej można było
siedzieć w tysiącach knajpek w Pradze, Przemyślu, Lwowie czy Bratysławie i snuć
historie, w których języki: niemiecki, czeski, polski, węgierski i słowacki
mieszały się ze sobą niczym w wieży Babel. Z tą różnicą, że tu wszyscy
rozumieli się doskonale. I może po to warto się przyjrzeć temu smakoszowi piwa,
psów nierasowych i dam oficerów, by zrozumieć, że wszystko już było, a
wyważanie otwartych drzwi przez „euroentuzjastów" lub „eurosceptyków"
jest jak bełkot porucznika Duba, w którym, jak leitmotiv przewijają się słowa
„Ja wam jeszcze pokażę!". Czy nie lepiej razem ze Szwejkiem, pospacerować
sobie po tej mitycznej krainie Habsburgów i posłuchać jego głośnego śmiechu, w
którym jak brzęk bagnetów dźwięczy żal, że jakaś durna wojna, pożal się Boże
światowa, zniszczyła coś, co my dziś z entuzjazmem neofitów usiłujemy
odbudować. Tylko czy nam się uda, jeśli nie ma już wśród nas Józefa Szwejka,
poddanego Najjaśniejszego Pana Franciszka Józefa?

Robert
Talarczyk