Opowieść o kilku tygodniach życia i pracy doktora Daniła Pokrowskiego,
pracownika Bajkonuru, który uczestniczy w programie przygotowawczym dla
przyszłych kosmonautów. Danił rozdarty jest między Moskwą a Bajkonurem,
między żoną, piękną i wytworną Niną, a prostą i mało atrakcyjną
kazachską kochanką Wierą. Nie potrafi wybrać, na którym życiu ,ani na
której kobiecie naprawdę mu zależy. Zadręcza się również losem swoich
podopiecznych.
Ma świadomość, że za którymś kolejnym razem, w imię
wyższych racji, jego mocodawcy zaryzykują, a część odpowiedzialności za
nieuniknioną śmierć młodego pilota spadnie na niego.

O filmie:

Opowiadając o rodzeniu się radzieckiego imperium, reżyser
portretuje tu bowiem jego natychmiastowy rozpad. Na dalekiej prowincji próżno
szukać śladów wzniosłości i piękna. Imperialna duma rodzi się z rozkładu, w
błotnistych polach, wśród drewnianych baraków, psów szwędających się dookoła.
Na tym pustkowiu słychać jedynie pojękiwania przejeżdżających pociągów,
muczenie krów i tęskne rozmowy o wspaniałej Moskwie. Ludzie niemal zawsze są
tutaj smutni, jacyś "nienastrojeni". W tej dziwacznej scenerii
elegancki mężczyzna grający na gitarze wygląda równie absurdalnie, co kazachski
staruszek próbujący sprzedać komuś kiczowaty portret Stalina. German zaprasza
nas bowiem do świata niszczejącego, gnijącego na naszych oczach, choć
ufundowanego na wierze w wielkie idee. Jednocześnie jego "Papierowy
żołnierz" uwodzi wizualną urodą. Operatorzy, Maksim Drozdow i Aliszer
Khamidkhodjaew fotografują kazachską prowincję z niezwykłym wyczuciem, a ich
zdjęcia łączą w sobie niezwykłe, oniryczne piękno i codzienną brzydotę. Dzięki
tej dwójce pejzaż staje się jednym z wielu bohaterów filmu Germana, nie mniej
istotnym niż zapełniający go ludzie.

W swym "Zagubionym kosmonaucie" Daniel Kadler
pisał, iż mieszkańcy postradzieckich republik mają świadomość, że ich historie
"stanowią co najwyżej przypis do innej, znamienitszej historii, to znaczy
historii Rosji". Nie inaczej jest z bohaterami "Papierowego
żołnierza". Choć German skupia swoją i naszą uwagę na opowieści Daniła,
jego film ma wielu równorzędnych bohaterów. Miejscowy lekarz jest ledwie
częścią lokalnego krajobrazu, wtapia się w niego, często znika wśród innych
postaci. U Germana kamera prześlizguje się po ich twarzach, portretuje je, by
po chwili skupić się na kolejnej osobie, kolejnej historii. Bo "Papierowy
żołnierz" to nie tylko opowieść o konkretnych ludziach, ale przede
wszystkim - wspaniały, symboliczny obraz Rosji, rozpadającego się imperium,
jego kompleksów, bolączek i słabości. Utkany z ironicznych dialogów, dyskretnie
dowcipnych i tragicznie pięknych scen okazuje się jednym z najbardziej
niezwykłych rosyjskich filmów ostatnich lat.

źródło: www.stopklatka.pl , www.filmweb.pl , www.kinoinfo.pl