15 do 20 luty

Michael
Clayton (George Clooney) jest
specjalistą od brudnej roboty w jednej z największych kancelarii prawniczych w
Nowym Jorku - Kenner, Bach&Ledeen's. Zadaniem Claytona, którego mentorem i
zleceniodawcą jest założyciel firmy Marty Bach (Sydney Pollack), jest naprawianie błędów ważnych klientów. Nikt tak
jak on nie potrafi doprowadzić do umorzenia śledztwa w sprawie „niefortunnego"
wypadku drogowego, mistrzowsko uciszyć skandal obyczajowy, ujawniany przez
prasę, a nawet uratować wizerunek nieuczciwych polityków. Tymczasem przyszłości
ogromnej firmy chemicznej U/North, reprezentowanej przez Karen Swivel (Tilda Swinton), zaczynają zagrażać
zeznania innego błyskotliwego pracownika kancelarii - Arthura Edensa (Tom Wilkinson). Kolega Claytona
przechodzi załamanie nerwowe i postanawia wystąpić przeciwko pracodawcom,
którzy odpowiadają za poważne zanieczyszczenie środowiska. Jedyną osobą, która
może zapobiec katastrofie korporacji, jest oczywiście Michael Clayton. Czy
powstrzyma szlachetnie usposobionego kolegę i sprzeniewierzy się ideałom
swojego ojca - policjanta? Czy po skutecznej akcji będzie mógł spojrzeć w twarz
poszkodowanym przez U/North?

Streszczenie
zapowiada klasyczny prawniczy thriller w stylu Johna Grishama. Nic bardziej
mylnego, choć film Tony'ego Gilroya ogląda się z napięciem, o jego wartości nie
decyduje atrakcyjna fabuła. Reżyser pokazuje nam świat wypalony. To co powinno
być fundamentem demokratycznego państwa, czyli system prawa, jest jedynie
obszarem nieustannych manipulacji i brudnych rozrywek. To oczywiście mało
oryginalna konstatacja, istotne są jednak wnioski jakie reżyser (i scenarzysta
w jednej osobie) z niej wyciąga.

Clooney, jako zmęczony "amerykański bohater",
tworzy tu jedną z najlepszych ról w swojej karierze. Wiele scen wypadłoby
nieznośnie sztucznie, gdyby nie rewelacyjny Tom Wilkinson, czy zwłaszcza Tilda
Swinton w roli przedstawicielki "złej korporacji". Do tego
dochodzi wyjątkowa sprawność, jak na reżyserskiego debiutanta, w prowadzeniu
akcji, a zwłaszcza konsekwentnym (co łatwe nie jest, gdyż film trwa ponad dwie
godziny) utrzymaniu klimatu. Nowy Jork jest tu miastem udręki, mimo swojej
rozległości, dziwnie klaustrofobiczny. Zimne, utrzymane w ciemnoniebieskich
barwach, zdjęcia Roberta Elswita
sugestywnie to podkreślają. Poza wszystkim innym film jest po prostu estetyczną
perełką.