Jerzy Skolimowski przerwał
trwające siedemnaście lat milczenie. Artysta, uznany za jedną z największych
osobowości światowego kina, powrócił, opowiadając intymną historię miłosną.
Cztery noce z Anną to film niezwykły. Miłość, o której mówi Skolimowski -
mistrz niuansu i intymistyki - w swym najnowszym filmie, jest, a może raczej sprawia
wrażenie, obsesyjnej i mrocznej. Paradoksalnie zaś okazuje się delikatna,
czysta i drogocenna. Dzięki temu, że reżyser nie bał się zadać sobie i widzom
trudnych pytań o naturę miłości, o współczesny świat, w którym emocjonalnie
ludzie są od siebie coraz bardziej oddaleni, o to, gdzie leżą granice
„normalnych" uczuć - film jest śmiały, odważny i na długo zapada w pamięć.

Atmosfera jak z dusznego snu. W
szpitalu w prowincjonalnym miasteczku pracuje pielęgniarka Anna (Kinga Preis) i
zakochany w niej Leon (Artur Steranko). Kobieta ledwie zauważa introwertycznego
adoratora. On tymczasem podejmuje próby zbliżenia się do niej. Leon odurza Annę
środkami nasennymi, a w nocy wkrada się do jej pokoju. Obserwuje śpiącą
kobietę. Czerpie radość z jej widoku, bliskości. Chce być blisko niej. Każdej
kolejnej nocy pozwala sobie na więcej.

Jerzy Skolimowski, porzucając
film, przez ostatnich siedemnaście lat z sukcesem zajmował się malarstwem.
Pewnie dlatego zaprosił do współpracy nad historią Cztery noce z Anną operatora
Adama Sikorę, malarza kamery, znanego ze zdjęć do filmów Lecha Majewskiego:
Angelus, Wojaczek, Pokój saren. Pięknie wykadrowane zdjęcia Sikory wyławiające
emocje zarówno z najdrobniejszych detali, jak i z ludzkich twarzy, opowiadają
obrazami współczesną wstrząsającą historię trudnej do zaakceptowania, choć
pięknej miłości.

Film otwierał prestiżowy przegląd
„Piętnastu reżyserów" na tegorocznym festiwalu w Cannes. Obecni na pokazie
Jerzy Skolimowski oraz Artur Steranko zostali nagrodzeni kilkuminutową owacją
na stojąco. Francuska krytyka przyjęła film entuzjastycznie. „Le Monde"
podkreślał, że Cztery noce z Anną łączą nastrój surrealistycznego thrillera i
tragikomicznej farsy i są w nim wyraźne wpływy filmów Alfreda Hitchcocka i
Bruno Daumonta. W opinii „Liberation" reżyser spełnił się w filmie jako
malarz ciemności, a jego dzieło wyróżnia się mrocznym, plastycznym pięknem.
Recenzent gazety porównał głównego bohatera Leona - mężczyznę, który podstępem,
obsesyjnie podgląda ukochaną kobietę - do postaci z hitchcockowskiej Psychozy.

OBEJRZYJ GALERIE