Współczesne szwedzkie osiedle domków jednorodzinnych, w którym leniwie snuje
się akcja tego filmu, jest bliźniaczo podobne do wielu osiedli w całej Europie.
Domy są tu duże i przestronne, ogrody utrzymane w idealnym porządku, a relacje
międzyludzkie zastraszająco chłodne i zdystansowane. Reżyserzy Burrowing zdają
się mówić, że zanurzając się w wygodzie i konsumpcji już dawno zatraciliśmy
oryginalność, wolność, a nawet w pewnym sensie własne człowieczeństwo. Oczami
małego chłopca oglądamy więc portret tego idealnego świata, w którym nic nie
jest takie, jakie być powinno. Jego mieszkańcy są smutni i melancholijni, choć
przecież żyją w komforcie, o którym inni mogą tylko marzyć. Kłopot w tym, że są
już zmęczeni, że wpadli w rodzaj pułapki, jaką jest dla nich powtarzalność
codzienności. Chłopiec przygląda się swoim sąsiadom, rodzinie, znajomym miejscom
bez emocji, z dystansem. Chodzi swoimi drogami, jest outsiderem wolącym pływać
w jeziorze niż celebrować kolejne urodziny. Ale jest też symbolem nowego
pokolenia, którego celem będzie wyrwanie się z tej dusznej pułapki. Burrowing
to kino spokojnej kontemplacji w najlepszym znaczeniu tego słowa.

Wysmakowane zdjęcia i przepiękna magnetyczna muzyka Erica Enockssona powodują,
że zanurzamy się w tym świecie bez zastrzeżeń. Motto filmu - sentencja
Henry'ego Davida Thoreau, który w XIX wieku głosił potrzebę odejścia od
cywilizacji i powrotu do natury, i który swoje idee wprowadził w życie
wyprowadzając się do lasu - jest najlepszym kluczem do jego zrozumienia. Jednak
i bez filozoficznej refleksji łatwo ulec jego nastrojowi. Pokazywany w
berlińskiej sekcji Forum film zebrał doskonałe recenzje („Screen" określił go
nawet mianem najlepszego obrazu prezentowanego w tej sekcji). Porównywano go z
twórczością Roya Andersona z jednej strony, a koreańskim kinem kontemplacji z
drugiej. Festiwal otworzył mu drzwi do międzynarodowej kariery. Burrowing
pokazywany był do tej pory na kilkunastu festiwalach na całym świecie - obok
Berlinale i MFF ERA NOWE HORYZONTY m.in. w Sarajewie, Londynie, Wiedniu
(Viennale) i Salonikach.

Sposób realizacji przypominał pracę nad Pożegnaniem Faklenberg z 2006 roku -
obrazem wyreżyserowanym przez Jespera Ganslandta na podstawie
scenariuszaWenzela. Tak jak przy poprzednim projekcie zdjęcia odbywały się w
ciągu jednego lata, wiele scen zostało zaimprowizowanych, a realizatorom - jak
sami przyznają - bardziej zależało na „złapaniu" nastroju niż prowadzeniu
wartkiej akcji. Praca nad Pożegnaniem... zaowocowała nie tylko „metodą twórczą",
ale też spotkaniem Erika Enockssona, autora muzyki do filmów Ganslandta - a
później również Henrika Hellströma i Fredrika Wenzela.