Kalifornia, schyłek XIX wieku. Poszukiwacz srebra Daniel Plainview ponosi kolejną klęskę. Po kilku latach Daniel wraz ze swym synem, H.W., trafia do miasta Little Boston, ogarniętego gorączką nafty. Rządy sprawuje tu charyzmatyczny kaznodzieja Eli Sunday. Plainview trafia na bogate źródło ropy i bezwzględnymi metodami zaczyna budować swe naftowe imperium.

"Aż poleje się krew" jest obrazem świadomie łamiącym konwencję. Filmem epickim, przywołującym skojarzenia chociażby z "Olbrzyma" George'a Stevensa. Pod koniec jednak przeradza się w makabryczną groteskę, pojedynek dwóch do granic możliwości przerysowanych monstrów, przywodzący na myśl dzieła Ferreri albo Bunuela. To pękniecie, pozornie sprawiające wrażenie sztucznego i starannie wykoncypowanego, stanowi jednak o sile filmu i jego niebezpiecznym uroku.

"Aż poleje się krew" czytano na wiele sposobów: politycznie jako rozprawę o korzeniach rozpasanego i świętoszkowatego amerykańskiego turbokapitalizmu; metaforycznie jako pojedynek między świętym i grzesznikiem; jako historię upadku i apokalipsy; psychoanalitycznie itd. Niektóre z tych analiz są ciekawsze, inne płytsze, jednak żadna z nich nie wyczerpuje potencjału obrazu Andersona. Porażający precyzją wykonania i aktorstwa zyska zagorzałych zwolenników i wrogów. Znajdą się i tacy, którzy uznają "Aż poleje się krew" za dzieło jałowe, twór szarlatana i fałszywego proroka. Jeżeli nawet tak, to Anderson jest z całą pewnością genialnym uzurpatorem.