Szanghaj, 1942. Trwa japońska okupacja. Pani Mak, piękna i wytworna dama, wchodzi do kawiarni, wykonuje telefon i czeka. Wspomina, od czego wszystko się zaczęło...

W 1938 roku widzimy tę samą kobietę, która jednak nie jest damą z wyższych sfer, lecz nieśmiałą dziewczyną o imieniu Wong Chia Chi (Tange Wei). Na pierwszym roku studiów poznaje studenta Kuang Yu Min (Wang Yeehom), założyciela kółka dramatycznego, którego celem jest podtrzymywanie patriotycznego ducha w narodzie. Wong staje się pierwszoplanową aktorką studenckiego teatru i odkrywa, że inspirowanie publiczności jest jej prawdziwym powołaniem. Wkrótce jednak Kuang ujawnia swój tajny plan wykonania wyroku na jednym z najbardziej wpływowych kolaborantów pracujących na rzecz Japończyków, panu Yee (Tony Leung). Każdy ze studentów będzie musiał odegrać swoją rolę w inscenizacji. Najważniejsza rola przypada Wong, która wcieli się w postać pani Mak, zdobędzie zaufanie pana Yee zaprzyjaźniając się z jego żoną (Joan Chen), a następnie nawiąże z nim romans. Wong ulega całkowitej przemianie w wyrafinowaną damę i wszystko przebiega zgodnie ze scenariuszem, do chwili gdy fatalne zrządzenie losu nie zmusza jej do ucieczki.

Szanghaj, 1941. Nie ma nadziei na zakończenie japońskiej okupacji. Wong, która emigrowała z Hong Kongu, spotyka ponownie Kuanga, który działa teraz w podziemnym ruchu oporu. Kuang namawia ją do powtórnego odegrania roli pani Mak, aby zlikwidować pana Yee, który jest już teraz szefem tajnej policji marionetkowego rządu. Wong przyjmuje więc znowu postać pani Mak i realizuje tajny plan. Jednak im bardziej przybliża się do swej groźnej ofiary, tym bardziej miota się pomiędzy swą prawdziwą tożsamością, a rolą jaką gra.

Ostrożnie, pożądanie zdobyło m. in Złotego Lwa w Wenecji i trzeba przyznać, że jest to jedna z bardziej uzasadnionych decyzji jury tego szacownego festiwalu.

Ang Lee, swoim zwyczajem totalnie przenicowuje konwencję, rozpoczynając inteligentną grę z oczekiwaniami widza. Gdy ten jest przekonany, że już za chwile nastąpi decydujące rozwiązanie, reżyser świadomie zwalnia akcję delektuje się szczegółami, by dokonać zwrotu w najmniej spodziewanym momencie. Lee przypomina, że kino to przede wszystkim, żeby przywołać tytuł znanej książki, "ciało, gest, ruch". Celebruje ujęcia, skupia się na spojrzeniach, grze emocji, które rozładowują kompulsywne zbliżenia kochanków. Z klasycznych składników - wojna, seks, miłość, pożądanie, patriotyzm układa co chwila nowe kompozycje, zupełnie jak w chińskiej grze Mahjong, w którą grają bohaterowie.

Sceny erotyczne w „Ostrożnie, pożądanie" stały się przedmiotem kontrowersji, choć po obejrzeniu filmu trudno potraktować to inaczej niż w kategoriach czysto promocyjnych. Akrobatyczny seks jest tu kontrapunktem dla stonowanej narracji całości. Naturalnym rozładowaniem budowanego z chirurgiczną wręcz precyzją napięcia.

Lee przywraca kinu coś jeszcze, coś co kiedyś nazywano tragedią, lub wyrokiem losu, a dziś woli się określać mało efektownym mianem przypadku. Ale to nie to samo, mówi nam reżyser. Wszyscy bohaterowie jego filmów mogliby odmienić swój los, gdyby w odpowiednim momencie się wycofali Nie czynią tego jednak pozostając w grze, w której skazani są na przegraną. Co o tym decyduje - fatum, los, duch czasu? Nieistotne, ważne jest przypomnienie tego tragicznego wymiaru naszej egzystencji, o którym rzadko chcemy pamiętać.

Ang Lee, sympatyczny pan o aparycji urzędnika skarbowego, patrzy na nasze szamotania z czułą wyrozumiałością.