Film „4 miesiące, 3 tygodni i 2 dni", 38-letniego rumuńskiego reżysera Cristiana Mungiu, stał się najważniejszym wydarzeniem artystycznym tegorocznego festiwalu w Cannes. Wyróżniony najbardziej prestiżową nagrodą festiwalu - Złotą Palmą oraz nagrodą FIPRESCI wzbudził zachwyt nie tylko jury, ale również publiczności i dziennikarzy.
Opowiadający o czasach komunizmu film przede wszystkim skupia się na ludziach. Kontekst historyczny jest tu ważny i znaczący, ale stanowi tło dla pokazania zmagań dwóch młodych kobiet z rzeczywistością, własnymi emocjami i moralnością. W karkołomnym, wydawałoby się, połączeniu filmu dokumentalnego i thrillera reżyser przekazał prawdę o doświadczeniach i uczuciach w rzeczywistości, odmawiającej prawa do szczerości i ludzkich odruchów. Długie ujęcia pozwalają dojrzeć i wybrzmieć narastającym emocjom.
"4 miesiące, 3 tygodnie i 2 dni" to z jednej strony film nowoczesny, utrzymany w konwencji thrillera, z drugiej zaś - czerpiący to, co najlepsze z kina Cassavetesa, nowej fali i cinéma vérité. Film niezwykle mocny i autentyczny, ale nie epatujący widza naturalizmem i nie zmuszający do pochylenia się nad bohaterem; zostawiający odstęp, dystans. Dystans nie na tyle duży, aby przemienił się w obojętność, ale ten szlachetny, dzięki któremu rodzi się nie tylko zrozumienie, ale i sztuka. Wystarczy wspomnieć tutaj o sekwencji, kiedy obie dziewczyny "ubijają interes" z panem Bebe. Kamera obserwuje je oczekujące i dokonujące ablucji. Przy całym weryzmie, w filmie Mungiu brak nachalnej dosłowności cechującej naturalizm. Reżyser zostawia przestrzeń dla widza, puste miejsca dla wyobrażani.