Ciało rzeczy – Angelika Zajdlic, Zuzanna Lichota

Projekt „Ciało rzeczy. Wspólna praca nad znaczeniem materii” to proces wspólnego myślenia, badania i praktykowania, którego osią jest materia – szkło i glina – traktowane nie tylko jako media artystyczne, lecz jako ciała: obecne, oporne, znaczące, a czasem nawet współdziałające.

Rozwijając dotychczasową praktykę artystki – skupioną na analizie formalnej i warsztatowej – projekt otwiera przestrzeń do pogłębionej refleksji nad znaczeniem materii w kontekście kulturowym, społecznym i środowiskowym. Celem jest stworzenie warunków do badania nie tylko tego, jak z materią pracujemy, ale czym ona jest w relacji do nas – czym staje się w procesie twórczym, edukacyjnym i społecznym.

Glina i szkło, z całą swoją symboliką – ziemi i światła, ciężkości i przezroczystości, trwałości i kruchości – będą tu nie tylko materiałami, ale metaforami, które pozwolą przyjrzeć się praktyce artystycznej jako formie cielesnego, zmysłowego i etycznego zaangażowania w świat.

Działania artystyczne wsparte ze środków przyznanych w ramach programu Inicjatywa Doskonałości Badawczej Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach.

Pytanie o tytułowe ciało rzeczy w Dąbrowie Górniczej ma szczególną wagę, ponieważ tutaj określanie form i poszukiwanie nowych kształtów od dawna wpisane jest w lokalne dziedzictwo. Huta Katowice, której historia ukształtowała miasto i jego mieszkańców, była nie tylko miejscem pracy, ale też przestrzenią codziennego ćwiczenia wyobraźni. Odlewanie form – czynność powtarzana każdego dnia – przygotowywało ludzi do wyzwań wykraczających poza samą produkcję stali. Można powiedzieć, że miasto powstawało w rytmie hutniczych pieców, wciąż od nowa wymyślane przez tych, którzy nadawali kształt surowemu materiałowi.

Joanna Wowrzeczka