Para
głównych bohaterów, Marion (Vanessa Redgrave) i Arthur (Terence Stamp) ,
to starsze małżeństwo, mieszkające w obskurnym blokowisku w Newcastle.
Ona, niezmiennie pogodna, otwarta na ludzi, uśmiechnięta i życzliwa,
uczęszcza na próby chóru emerytów, prowadzone przez młodą nauczycielkę
śpiewu, Elizabeth (Gemma Arterton) w osiedlowej świetlicy. On,
zgorzkniały, mrukliwy tetryk, skłócony z synem (Christopher Eccleston),
stroniący od ludzi, dowozi tylko swoją schorowaną żonę,  na
wózku inwalidzkim raz w tygodniu na próby, samemu nie wchodząc nawet na
salę. Ponieważ chór przygotowuje się do konkursu, Elizabeth wybiera
repertuar składający się z dość zaskakujących i nie oczywistych
evergreenów, w rodzaju „Let's talk about sex". Artur, kochający Marion
do nieprzytomności, pogrążający się coraz bardziej w smutku i
samotności, uważa to wszystko za kompletną bzdurę, wyczerpującą
niepotrzebnie jej energię i resztki sił witalnych. Podczas całej
historii bohater, pod wpływem  ciągu rozmaitych perypetii i zdarzeń,  przechodzi przemianę, stając się innym człowiekiem, pojednując się z synem, otwierając się bardziej na ludzi.

„Z miłości do ...." gatunkowo najbliższy jest chyba przebojowym
„Dziewczynom z kalendarza" i „Goło i wesoło". Grający główną rolę
Terence Stamp, dokonał rzeczy niemożliwej. Jego wiecznie skwaszony,
zgryźliwy, sarkający na wszystko Artur, paradoksalnie zdobywa sympatię
widza już od pierwszej minuty filmu. Reżyser, jak wytrawny
wiolonczelista, doskonale wie w którym momencie poruszyć jaką strunę
tak, że film ani na moment nie popada w przesadną, tandetną ckliwość.
Momentom autentycznego wzruszenia towarzyszą, na przemian salwy
nieskrępowanego, szczerego śmiechu.