Reżyserski debiut Arkadiusza Jakubika rozgrywa się na wielu płaszczyznach. Jedną z nich jest, jak w tytule, prosta historia miłosna. Jednak równolegle z nią i na tych samych prawach istnieje rzeczywistość tworzenia filmu. Para scenarzystów wychodzi od mglistej idei, pary bohaterów, jakiejś relacji. Na początku widzimy tylko proces twórczy i burzę mózgów, skojarzenia, pomysły. Obserwujemy proces selekcji, wyboru miejsc, głównych wątków, aktorów grających pierwszoplanowe role. Z czasem widzimy coraz więcej "aktorów" i "scenografii" i w końcu na naszych oczach zaczyna się "realizacja". Film powstaje w pociągu, więc ciasne wnętrza potęgują wrażenie zacieśniania się akcji i wątków. Od tego momentu jesteśmy ciągle zaskakiwani, scenarzysta bawi się widzem pokazując relacje między aktorami na przemian z uczuciami bohaterów których grają. I nigdy nie wiemy czy znajdujemy się w filmowej fikcji czy w równoległej filmowej rzeczywistości.

O FILMIE:
"Prosta historia o miłości" prosta bynajmniej nie jest. Film Arkadiusza Jakubika rozgrywa się na kilku płaszczyznach, na których rzeczywistość miesza się z fikcją, aktorzy z wymyślonymi postaciami, miłość z udawaniem, pociąg na szynach z pociągiem fizycznym.

Historia zaczyna się od rozmowy dwojga osób w przedziale kolejowym. Nie widać ich twarzy, nie wiadomo, kim są, ale wiadomo, że łączy ich zażyła relacja z przeszłości. Planują napisanie scenariusza o sobie samych, o tym kiedy i w jakich okolicznościach się poznali. Po chwili, wszystko, o czym mówią, zaczyna dziać się na ekranie. Najpierw w ubogiej studyjnej scenerii, później w prawdziwym pociągu z ekipą filmową, z aktorami, którzy nie wiadomo, kiedy grają, a kiedy wychodzą ze swojej roli. Kto kogo kocha, kto z kim się kocha, a kto komu zazdrości i chciałby dać w twarz – te kwestie nie są do końca jasne.

Co najbardziej zaskakujące, "Prosta historia o miłości" odkrywa nieznane dotąd oblicze Jakubika. Któż by przypuszczał, że aktor o charakterystycznym emploi nieokrzesanego grubianina (patrz filmy Wojciecha Smarzowskiego) wykaże się taką wrażliwością i subtelną formą wyrazu. Największym atutem jego filmu jest poetyckość i uczuciowość, które dają efekt przyjemnej dla duszy harmonii. Nawet niewprawiony widz zauważy w nim jednak kilka fałszywych nut, które de facto sprowadzają się do zgrzytów w kreacji stworzonej przez Magdalenę Popławską. Aktorka jest momentami tak nieznośnie pretensjonalna, że aż trudno uwierzyć, by dwóch głównych bohaterów straciło dla jej postaci głowę. Całość ratuje za to reszta ekipy aktorskiej z Rafałem Maćkowiakiem na czele. Także Bartłomiej Topa w roli apodyktycznego reżysera i Jacek Lenartowicz jako wiecznie zawiany specjalista od światła sprowadzają film na właściwe tory. Ich gra w dużym stopniu jest spontaniczna, przez co naturalna i wiarygodna(...)

źródło: www.stopklatka.pl , www.filmweb.pl , www.kinoinfo.pl