Na małym posterunku granicznym pomiędzy Jugosławią i Albanią kolejne pokolenie młodych żołnierzy umiera z nudów, czekając na swoją służbę i odlicza dni, aby wreszcie zdjąć mundur na dobre. Jest wiosna 1987 roku, nikomu nie przychodzi do głowy, że za chwilę trzeba będzie z powrotem włożyć wojskowy strój i iść na wojnę. Nikt nie wie też, że nadchodzą ostatnie dni państwa o nazwie Jugosławia.

Pewnego dnia codzienna rutyna w posterunku zostaje gwałtownie przerwana. Zły i jak zawsze pijany, porucznik Safet Paąic czuje straszliwy ból w genitaliach i szuka pomocy u jedynego lekarza wśród żołnierzy - Siniąy Siriąčevića. Siniąa dyskretnie informuje Paąica, że przyczyną może być choroba przenoszona drogą płciową. Porucznik, w strachu przed żoną, postanawia znaleźć sposób, aby nie wracać do domu. Ogłasza stan alarmowy, strasząc żołnierzy albańskim atakiem na Jugosławię. Żart powoduje wybuch paniki.

Żołnierze zaczynają kopać schrony, Paąic staje się coraz bardziej agresywny, Siniąa wplątuje się w trudną sytuację, a jego najlepszy przyjaciel Ljuba Paunović podejmuje bezkompromisową decyzję o odejściu z wojska. Sytuacja powoli wymyka się spod kontroli.

Posterunek graniczny to historia oparta na motywach powieści Ante Tomića pt. Niąta nas ne smije iznenaditi. Jest to próba mówienia o niedawnej przeszłości bez nostalgii i nienawiści. Komedia o ludziach, którzy znaleźli się w obliczu tragedii.

Nowy obraz uznanego chorwackiego (wcześniej jugosłowiańskiego) reżysera Rajko Grlicia to skromny, porosty film, który mimo wszystko robi na widzu ogromne wrażenie. Grlić znakomicie żongluje emocjami, bezbłędnie łącząc komizm z tragizmem, tworząc obraz sentymentalny w gruncie rzeczy, lecz nie naiwny, by pozostać ślepym na mroczne aspekty sytuacji.

Duże uznanie należy się również obsadzie filmu. Obok uznanych twórców są i debiutanci, którzy jednak niczym swoim bardziej doświadczonym kolegom nie ustępują. Dodaje to tylko smaku i wiarygodności całości, która powinna spodobać się wszystkim fanom słowiańskiego kina.