Ten film
trafi do każdego, od Baltimore do Pekinu, kto kiedykolwiek miał rodzinę, władzę
polityczną nad sobą i aspirował do osobistego szczęścia.

Pamiętacie
jeszcze czas, gdy z grzecznego i miłego dziecka zmieniliście się w zbuntowanego
nastolatka, marzącego o nieograniczonej wolności i swobodzie? A teraz wyobraźcie sobie to
wszystko w realiach Iranu, podczas rewolucji islamskiej, za rządów ajatollaha
Chomeiniego...

Persepolis to
film dla każdego. Dla miłośników komiksu, animacji i dobrego kina. Dla
dzisiejszych trzydziestolatków, którzy będą mogli przypomnieć sobie czas
swojegodojrzewania w Polsce przełomu lat 70. i 80. Dla osób pragnących poznać
prawdę o Iranie i Irańczykach. Dla kobiet poszukujących swojego miejsca na
ziemi. To lekcja kobiecości, tolerancji i ... rocka.

Persepolis w
reżyserii Marjane Satrapi i Vincenta Paronnaud to gorzka, ale zarazem
wzruszająca opowieść o dorastaniu i dojrzewaniu w Teheranie, w czasach wybuchu
rewolucji islamskiej. Dziewięcioletnia Marjane z zapałem rozczytuje się w
komiksowej wersji Materializmu dialektycznego, wychowana w nieco zwariowanej,
inteligenckiej rodzinie marzy o zostaniu prorokinią. Poznajemy ją (a wraz z nią
Iran), gdy fundamentaliści przejmują władzę, zmuszając kobiety do noszenia
chust, a mężczyzn do zapuszczania brody. Obserwujemy jej inteligentną grę ze
„stróżami moralności", odkrywanie zakazanego punku, Abby i Iron Maiden. Kiedy nasilają się
prześladowania i wojna Iran-Irak nabiera gwałtowności, Marjane zostaje wysłana
przez troskliwych rodziców, do szkoły w Austrii.

Persepolis to
odkrycie tegorocznego Festiwalu w Cannes; film został wyróżniony Nagrodą Jury. Ekranizacja
kultowej już, autobiograficznej powieści komiksowej należy do rzadko
spotykanych na ekranach polskich kin pełnometrażowych filmów animowanych. Autorce
Marjane Satrapi za pomocą prostych, nieco schematycznych, ale dzięki temu
bardziej wyrazistych rysunków udało się przedstawić skomplikowane relacje
między życiem prywatnym a polityką. Oczami inteligentnego dziecka obserwujemy
jak Iran, w którym panowała wolność, a ludzie żyli szczęśliwie, powoli zmienia
się w zamkniętą klatkę, gdzie za noszenie adidasów i przypinki z Michaelem
Jacksonem można zostać zatrzymanym na ulicy. Czarno-biały, ale paradoksalnie
wielobarwny film, iskrzący emocjami, wrażeniami, strachem, buntem, czyli tym
wszystkim, z czym wiąże się moment dojrzewania. Dojrzewania specyficznego, w
sytuacji terroru, zniewolenia, zakazów, nakazów, na tle oszalałej historii.

Na
konferencji prasowej autorka wielokrotnie powtarzała, że nie chciałaby, aby jej
komiks i film postrzegane były tylko i wyłącznie przez pryzmat polityki. Najważniejsze
dla niej jest przede wszystkim przesłanie humanitarne. Satrapi podkreśla, że
przede wszystkim jest to opowieść o zwykłych ludziach i ich zwykłym życiu w
niezwykłych czasach. Zależy jej na tym, aby czytelnicy i widzowie zrozumieli,
że społeczeństwo irańskie nie składa się z samych zagorzałych islamistów i
terrorystów. To tylko cząstka prawdziwego życia i prawdziwego oblicza
społeczeństwa.

Pomimo tych
deklaracji władze irańskie oprotestowały pokaz filmu w Cannes, nazywając go
„aktem politycznym i antykulturalnym". Mehdi Hallor - doradca rządu irańskiego
ds. kinematografii oskarżył film o popularyzowanie islamofobii w zachodnim
świecie i pokazywanie nieprawdziwego oblicza dokonań Rewolucji Irańskiej. Islamofobia
w zachodnim kinie rozpoczęła się we Francji, a wyprodukowanie i nagrodzenie
antyirańskiego filmu w Cannes potwierdza ten stan rzeczy. W konsekwencji
dystrybucja filmu duetu Satrapi i Paronnaud została zakazana w Iranie.

We francuskiej wersji filmu postaciom użyczyli
głosów: Chiara Mastroianni jako Marjane, jak również Catherine Deneuve,
Danielle Darrieux i Simon Abkarian.