Da się głęboko w sobie skryć tajemnicę i nie dać
jej poznać nikomu. Jest możliwe żyć z tym sekretem i starać się, żeby
nikt wkoło nie zauważył. Bo to, co niewypowiedziane, jest podszyte
wstydem, strachem a otoczone poczuciem obowiązku. Prawdziwy facet ma
dom, przed nim posadzone drzewo, a w nim choć na pozór szczęśliwą żonę i
radosne w swojej patologii dziecko. Bańka w końcu musi pęknąć. A sekret
musi wyjść na jaw.

Okolica
pokryta jest grubą warstwą białego puchu, ludzie są życzliwi,
uśmiechają się do siebie i chętnie pomagają sobie nawzajem. Tu się za
niczym nie biegnie, tu wszystko choćby i na pozór, to jednak jest
idealnie a ciepło domowego ogniska podgrzewane jest przez
płomienie....zdrady. Kaja i Erik to właśnie na pozór szczęśliwe
małżeństwo, wychowujące na owym uboczu cywilizacji syna. Kaja nosi serce
na dłoni i duszę na ramieniu. Elrik odkrywa siebie tylko na tyle, na
ile musi, żeby mieć święty spokój. Zdaje się, że kiedyś się kochali.
Teraz łączy ich tylko syn.

Dokładnie naprzeciw ich rodzinnego
domu, w którym skrywają żale, jest ich drugi, pusty dom. Ich życie
zmienia się od pierwszych chwil, kiedy zamieszkują tam Sigve i Elisabeth
i ich adoptowany syn. Na pierwszy rzut oka są nieprzyzwoicie
szczęśliwi, znajdą się doskonale, wiedzą, ile które z nich słodzi i co
lubi. Zderzenie światów domowników z domów naprzeciwko powoduje
konieczność skonfrontowania się z sobą, wiwisekcji swoich związków i
wzajemnych relacji.