"Dzikość serca" uderza przede wszystkim swą odmiennością w stosunku do pozostałych (tak wcześniejszych jak i późniejszych) filmów Lynch'a. Brak tu charakterystycznego dla geniuszu Lyncha chaosu, poplątania wątków, zaburzeń chronologii. Brak nawet klasycznej dla niemalże wszystkich filmów tego reżysera abstrakcji - zdarzenia są logiczne, większość bohaterów całkiem prawdopodobna, widz nie gubi się oglądając film, fabuła nie wymyka się spod kontroli, całość jest jasna i przejrzysta.
Dlatego z całą pewnością „Dzikość serca" nie jest klasycznym kinem „lynch'owskim", choć w jakimiś stopniu stanowi kulminację jego stylu. Gdyż w jego świecie może się zdarzyć wszystko - i zdarza się - z reguły to, co najgorsze. A więc to za co jedni go uwielbiają, a inni nie znoszą.