Marian jest pielęgniarką, praca w szpitalu niemal
zupełnie ją pochłania. Opiekuje się umierającymi, asystuje przy śmierci,
czasami ją przyspiesza. W zamian zatrzymuje i kolekcjonuje drobne
przedmioty należące do zmarłych pacjentów. Mimo że jest realną postacią,
pełni w tej historii rolę metafory, przywodzi na myśl Charona, z uwagą i
współczuciem przeprowadzającego ich na drugi brzeg Styksu. Wrażenie
potęguje muzyczna klamra, którą stanowi średniowieczna pieśń o
Najświętszej Dziewicy, wprowadzająca widzów w przestrzeń niemal
sakralną.

Marian żyje w pustym mieszkaniu, nie jest przywiązana
do życia, stroni od ludzi. Bywają jednak chwile, w których boleśnie
łaknie bliskości. Któregoś dnia zwraca uwagę na nowego sąsiada. Połączy
ich osobliwe doświadczenie - oboje staną się biernymi świadkami
brutalnego gwałtu. Wspólny akt vouyeryzmu daje początek więzi, której
kulminacją będzie dotkliwy finał.

Między poświęceniem a
odkupieniem, chłodem a emocjonalną intensywnością, kontrolą a
wkradającym się w życie Marian chaosem, w centrum tej filmowej układanki
znajduje się ciało - wyzwalające się z ograniczeń, z jednej strony
pożądające, z drugiej uświęcone, szukające drogi do intymności z innymi
ciałami.

Code Blue, drugi po znakomicie przyjętym Nic osobistego
pełnometrażowy film Urszuli Antoniak, należał do najgoręcej
dyskutowanych propozycji w sekcji „Piętnastka reżyserów" festiwalu w
Cannes (2011). Wzbudził skrajne reakcje, od słów pochwalnych po
ostentacyjne opuszczanie sali. Pokazywany w konkursie głównym podczas
11. MFF Nowe Horyzonty we Wrocławiu, został nazwany przez krytyków
najdojrzalszym spośród rywalizujących filmów, jako klasyczny
nowohoryzontowy utwór podzielił festiwalową publiczność. Code Blue „to
wyzwanie, kino, które niemal fizycznie męczy - mówiła o swoim dziele
reżyserka. Mam wrażenie, że tym razem poszłam dalej, wzięłam na siebie
większe ryzyko. Ale o to mi chodzi - rzucam się na głęboką wodę i
sprawdzam, czy się nie utopię".

Wyrażenie code blue to
określenie używane przez lekarzy oznaczające konieczność
natychmiastowego podjęcia akcji resuscytacyjnej. Skóra chorego, który
przestaje oddychać, szybko przybiera sinoniebieski kolor. Jeśli
natychmiast nie zostaną rozpoczęte czynności ratunkowe, pacjent umiera.
Angielskie słowo blue oznacza kolor niebieski, ale używane jest również dla oznaczenia stanu depresji, smutku i braku nadziei.

źródło: www.stopklatka.pl , www.filmweb.pl , www.kinoinfo.pl , www.filmaster.pl