Nadmorskie miasto. Poranna
audycja w lokalnym radiu. Spiker rozpoczyna radiowy dzień od słów: „Witam was
serdecznie. Jak się czujecie tego pięknego dnia? Nie jest piękny? O, nie. Każdy
dzień jest piękny. Mówią, co prawda, że nadciąga huragan i zmiecie nas z
powierzchni ziemi, ale ja w to nie wierzę. Wyjrzyjcie przez okno, to
poczujecie, że nic nie może się stać".

Zapowiada się całkiem zwykły
dzień. Dzień, w czasie którego widzowie mają okazję podpatrzeć życie siedmiu
par. Może się zdawać, że kamera wychwytuje urywki życia przypadkowych postaci.
To złudzenie. Osoby te, choć się nie znają, były kiedyś świadkami pewnego
wypadku, który odcisnął na nich piętno. Na każdym inne, ale jednak...

Pierwsza para: Maciek (Wojciech
Brzeziński) i Lena (Małgorzata Buczkowska). On miał wypadek samochodowy.
Podróżował wtedy z kochanką. Teraz jest przykuty do wózka inwalidzkiego.
Podejrzewa swoją żonę o zdradę. Jego obsesja, napastliwość, agresja rujnują ich
życie.

Para druga: Kasia (Maria Seweryn)
znalazła mężczyznę (Tomasz Tyndyk), z którym chciałaby spędzić życie. Gdy
chłopak wyznaje jej, że jeszcze niedawno był kobietą, ona nie może sobie tego
wytłumaczyć.

Pary trzecia, czwarta, piąta,
szósta i siódma też mają swoje dramaty, tajemnice.

Piotrowi Łazarkiewiczowi zależało,
by widz zobaczył zwykłych bohaterów w ich pozornie tylko zwyczajnym życiu.
Wszyscy bohaterowie mają około 30 lat, różne życiowe doświadczenia. Choć różni
ich status społeczny i materialny oraz życiowa sytuacja, jedno jest dla nich
wspólne: poczucie klęski i psychiczne „zasupłanie". W związkach, które tworzą,
jest im za ciasno, za trudno, zbyt nudno. Nie dlatego, że druga osoba jest
nieatrakcyjna, mdła, nijaka, lecz dlatego, że współcześnie ludzie zatracają
umiejętność zbliżenia się do siebie, obcowania ze sobą. Pragną ekstremalnych
doznań, a tych nie jest w stanie w każdej chwili dostarczyć im bliska osoba.
Bohaterowie nie potrafią wyjść ze swoich ról. Tkwią w głębokim marazmie. I
trudno wyobrazić sobie, co musiałoby się stać, by wyrwać ich z niemocy i
„teatru złudzeń". Co ciekawe, są „bardziej sobą", gdy komunikują się z
przypadkowymi, nieznanymi sobie osobami na internetowym forum 0_1_0. Wtedy
mówią o sobie prawdę. Taką, o której ich bliscy nie mają pojęcia.

Piotr Łazarkiewicz sportretował
swych bohaterów z niezwykłą uwagą i sympatią. Zależało mu na przedstawieniu
portretu pokolenia ludzi, którzy z jakiejś przyczyny stracili umiejętność
budowania więzi. 0_1_0 to poruszający i piękny obraz. I jest w nim jeden
naprawdę szczęśliwy i spełniony człowiek...

Spiker, którego głos rozpoczynał
film, na koniec mówi: „Czasami, jak idę po mieście i patrzę na człowieka,
zastanawiam się, jakie miał życie. Patrzę na starszą kobietę: czy ma dzieci,
męża? Widzę młodego mężczyznę. Czy on, właśnie on, mógłby zacząć zabijać?
Czasem myślę: kto z nas umrze tej nocy? Czekam na następny sztorm. I żegnam was
serdecznie. Pa!".