Autorskie kino duetu Dorota Kędzierzawska i Arthur Reinhart z olśniewającą kreacją Danuty Szaflarskiej. "Pora umierać" to historia pełnej życia i poczucia humoru starszej pani. Kobieta pod koniec życia musi zmierzyć się nie tylko z teraźniejszością, ale i z przeszłością. Wygrywa, czy przegrywa życie? Nawet jeśli zadaje sobie wprost to pytanie, to nigdy na nie nie odpowiada... Aniela z ironicznym uśmiechem patrzy na rzeczywistość i tym uśmiechem właśnie rozprawia się ze swoją samotnością.
Film Doroty Kędzierzawskiej jest w zasadzie monologiem jednego aktora. Kamera nie opuszcza Szaflarskiej nawet na chwilę. To wielkie wyzwanie, któremu sprostać mogła tylko aktorka jej klasy. Trudno ją przecenić, zwłaszcza, że ciekawych postaci kobiecych mamy w polskim kinie jak na lekarstwo.
Ponad to rzadko w polskim kinie mamy okazję oglądać obrazy tak drobiazgowo dopracowane - od scenariusza, po zdjęcia i scenografię. Czarno - białe zdjęcia Reinharta estetyzują rzeczywistość, ale nigdy nie osuwają się w kicz, czy zwykłe efekciarstwo. Kędzierzawska jak ognia boi się oniryzmu, dlatego umiejętnie wywarza proporcję między baśniowością (sceny gdy Aniela powraca w marzeniach do własnej młodości) a realizmem. Jest w tym filmie siła pokrzepienia, ale nie tego prostego, naiwnego, ale wynikającego z wiary w siłę kreacji. Świata, w którym się żyje. Filmowego świata Anieli -Kędzierzawskiej .